Mommy Makeover

Een vriendin hier in New York is een trainingsgroep begonnen voor moeders die weer fit willen worden na de geboorte van hun kinderen. (mom in balance) Dus sta ik elke maandagavond (OK, misschien niet ELKE maandagavond…) in Central Park te genieten van het uitzicht, terwijl ik push ups en crunches doe. Vooralsnog geen six pack op mijn buik, maar toch een goed begin. Toch schijnt het moeilijk te zijn om weer helemaal je oude figuur terug te krijgen, zeker na de geboorte van je tweede kind. Iedereen kent die verhalen wel: de zwangerschapskilo’s gaan er niet af, heupen blijven breder en…waar zijn eigenlijk mijn borsten gebleven?

Maar niet getreurd. Daarvoor hebben we tegenwoordig de “mommy job”. Ik heb het hier niet over het gesleep met peuters, hoewel dit goed kan zijn voor de armspieren. Nee: ik heb het over plastische chirurgie. De mommy job bestaat uit een pakket dat in één keer afrekent met alle postzwangerschap klachten: een “tummy tuck” (weghalen buikvet), een borstlift met of zonder borstvergroting en liposuctie. Afgelopen week had de New York Times hierover een artikel. mommy job NYT Het schijnt dat steeds meer moeders hier kiezen voor deze “mommy makeover”. Tussen de $10,000 en $30,000 kost het; voor Europeanen gunstig met de huidige koers van de Euro!

In de Verenigde Staten wordt waarschijnlijk een stuk meer cosmetisch geopereerd dan in Nederland. Toch zijn in Nederland de programma’s over makeovers en dergelijke ook enorm populair. Somber word ik van dit soort programma’s en van plastische chirurgie in het algemeen. Eerder dit jaar maakte Sunny Bergman de opzienbarende documentaire “Beperkt Houdbaar” over de cosmetische industrie. (beperkt houdbaar) Gelukkig dat er mensen zijn als Sunny Bergman die proberen te vechten tegen het negatieve zelfbeeld dat vrouwen krijgen opgelegd via de dagelijkse stroom van reclame, billboards, glossy’s, etc. De hele dag door worden vrouwen geconfronteerd met een vrouwbeeld dat ver verwijderd is van elke realiteit. Logisch dat het zelfbeeld van vrouwen zo laag is. Aan de schoonheidseisen van deze tijd kan vrijwel niemand voldoen.

De vraag is wat we kunnen doen om de beeldvorming van vrouwen te veranderen en ervoor te zorgen dat vrouwen een positiever zelfbeeld krijgen. Sunny Bergman heeft met haar documentaire in ieder geval de discussie in Nederland aangewakkerd. Een goed begin.

Eén van haar oplossingen is het voeren van een juridische procedure tegen de schoonheidsindustrie. Omdat het lastig is om een procedure te voeren tegen het negatieve zelfbeeld van vrouwen, concentreert een dergelijke procedure zich op misleidende reclame van cosmetische bedrijven. Ik snap wel dat je iets moet doen om de aandacht te trekken, maar het blijft natuurlijk wel een beetje raar. Je klaagt dat de cosmetische industrie niet doet wat ze belooft: dat de crème die je koopt je niet 10 jaar jonger maakt, zoals in de reclame wordt verteld. Terwijl je eigenlijk vindt dat ze het überhaupt niet hadden moeten beloven, omdat ze daarmee bijdragen aan het idee dát je er 10 jaar jonger uit zou moeten zien. Een dergelijke procedure kaart dus niet het werkelijke probleem aan en is dan ook wat mij betreft niet erg zinnig.

Wél zinnig zijn de verschillende beleidsvoorstellen die naar aanleiding van de film zijn gedaan. Zo denk ik dat betere regulering van chirurgische ingrepen, meer aandacht voor media-educatie en duidelijker invulling van seksuele vorming in het curriculum van scholen, daadwerkelijk kunnen bijdragen aan een positiever zelfbeeld van vrouwen en meisjes.(voor meer info beleidsvoorstellen)

Uiteindelijk is het een vraag van verantwoordelijkheid. Moeten we de schoonheidsindustrie aanklagen en verantwoordelijk maken voor de onvrede over ons uiterlijk? Of moeten we misschien zelf proberen niet mee te doen aan het gevecht tegen zwangerschapsvet, rimpels en overhangende oogleden? Per slot van rekening is het een kwestie van vraag en aanbod. Zo lang wij verjongende crèmes blijven kopen, worden ze gemaakt en verkocht én wordt er reclame voor gemaakt. Aan de andere kant leven we in een beeldcultuur waar we elke dag met zóveel ideaalbeelden worden geconfronteerd dat het misschien wel erg moeilijk is om die beelden te negeren. No where to run, no where to hide.

Wat we in ieder geval kunnen doen is proberen onze dochters op te voeden met een positief zelfbeeld, daarbij ondersteund door overheidsbeleid zoals dit naar aanleiding van de film in Nederland is voorgesteld. We kunnen aan onze dochters uitleggen dat foto’s van modellen gefotoshopt zijn en niet echt. Dat het belangrijk is om gezond te eten, maar dat de broodmagere fotomodellen waarschijnlijk niet gezond eten. Dat je uiteindelijk gelukkig wil worden van wat je doet in je leven en niet alleen van hoe je eruit ziet. Dat interessante en leuke mannen geen gefotoshopte nepmeisjes willen, maar echte vrouwen (en dan maar hopen dat dit ook echt zo is!) Ik raad iedereen aan naar deze korte spot te kijken en je dan te realiseren welke beelden onze dochters elke dag zien en hoe ze hierdoor kunnen worden beïnvloed. onslaught

Mijn dochter is nog maar acht maanden. Ze lacht de hele dag, dus de beelden die zij binnen krijgt zijn waarschijnlijk tot nu toe allemaal vrolijk. Het idee dat zij op een gegeven moment ontevreden zou zijn over haar uiterlijk lijkt te idioot voor woorden. Maar als ze verder opgroeit in New York (en ook in Nederland, hoewel misschien in mindere mate), dan is dat helemaal niet ondenkbaar. Ouders kunnen niet álle beelden blokkeren waar hun dochters aan worden blootgesteld, maar we kunnen in ieder geval proberen het goede voorbeeld te geven. Dus geen "mommy job" voor mij, al was het maar om aan mijn dochter te laten zien dat moeder worden betekent dat een vrouwenlichaam verandert en dat dit prima is. Ik heb er per slot van rekening haar voor terug gekregen!