Preschool Panic

Afgelopen week zag ik op de school van mijn zoontje een groepje nieuwe ouders staan. Ze stonden te wachten om te worden rondgeleid door de eventuele nieuwe school van hun tweejarige peuter. Voor ouders in New York een reden voor enorme onrust: “The Preschool Application Process”. Iedereen begrijpt het als je in deze periode even geen tijd hebt voor anderen, als je een keertje iemand afsnauwt of uitslag in je nek hebt. Mijn buurvrouw vroeg me vorig jaar in de lift of ik ook slapeloze nachten had van het “preschool application process”. Bij het Jewish Community Center in onze buurt kon je vorig jaar zelfs een workshop volgen: “How to deal with the stress of the preschool application process?” Ik had geen idee waar iedereen het over had. De preschool application process gaat toch over het uitzoeken van een peuterspeelzaaltje voor je peuter? Wat heb ik gemist? Wat is hier aan de hand?

In New York begint de leerplicht met vijf jaar, maar vóór die tijd gaan de meeste kinderen vanaf twee of drie jaar oud naar een preschool. Deze scholen zijn per definitie privé, omdat de leerplicht pas later begint. Een soort kruising tussen een peuterspeelzaal en het begin van een kleuterschool dus. Logisch dat je daar even een kijkje neemt voordat je kind er naar toe gaat. Maar hier gaat het niet alleen om een kijkje nemen…

Op dit moment is in New York een babyboom gaande en zijn er een beperkt aantal plekken voor een steeds groter wordend aantal kinderen. De preschools kunnen dus selectief zijn. En dat zijn ze ook. Nu het lastig is om te bepalen of een peuter van twee een genie is of een nitwit, wordt voor het gemak maar even afgegaan op de positie van de ouders: hun baan, hun maatschappelijke status, hun financiële middelen (niet onbelangrijk nu het schoolgeld voor deze scholen varieert tussen de 12.00$ en 25.000$ per jaar per kind voor meestal een paar uur per dag). Zo vertelde een andere buurvrouw mij dat zij de inschrijvingen voor haar kind nog een jaartje uitstelde. Ze was bezig met een opleiding en verwachtte binnen een jaar een betere baan te krijgen. Op deze manier hoopte ze haar kansen op een plek voor haar dochter op één van de beste preschools te verhogen. Voor ons was het relatief makkelijk. Onze kansen waren enorm verhoogd, omdat wij uit Europa komen, een andere taal spreken en dus bijna per definitie kosmopoliet, exotisch en interessant zijn.

Doordat de scholen selectief zijn, moeten ouders hun best doen om een goede indruk te maken tijdens de parent tour. Daarna moeten ze verschillende keren slijmerig opbellen om te zeggen dat ze de school FANTASTIC vinden, brieven schrijven om aan te geven dat deze school echt hun eerste keuze is, de zogenaamde “first choice letter”. En deze brief vervolgens aan tenminste 10 scholen sturen, want je kan geen risico nemen. Tja, en dan is het uiteindelijk natuurlijk maar hopen dat de kleine peuter geen driftaanval krijgt tijdens zijn “interview”, dat uiteraard altijd gepland is tijdens zijn slaapuurtje.

Maar wat zijn de beste preschools en waarom is het zo belangrijk dat je kind daar terecht komt?
De meest prestigieuze preschools, die hier de “elite schools” worden genoemd, zijn in de regel de meest selectieve preschools. De preschools waar de meeste kinderen worden afgewezen dus. Dat hoeft niets te zeggen over de kwaliteit, al is er op deze scholen vaak wel veel geld, waardoor je natuurlijk meer kan doen als school. Sommige preschools, met name aan de Upper East Side, nemen alleen kinderen uit die buurt aan waardoor vanzelf alleen zeer rijke kinderen op de school komen. Maar de beste preschools zijn vooral de preschools die de kansen op een goede vervolgschool weer verhogen. En daar zit hem de kneep. Op websites en in brochures van de preschools staat altijd een lijst met de scholen waar de alumni (ja, de vijfjarige alumni inderdaad!) na de preschool naar toe zijn gegaan. De juiste preschool verhoogt weer de kans op een plek op de juiste vervolgschool, juiste middelbare school en uiteindelijk de juiste universiteit.

De juiste universiteit is voor ouders uiteindelijk de ultieme manier om hun eigen bevoorrechte positie door te geven aan hun kinderen. Mitchell Stevens, professor aan New York University, schrijft in zijn net nieuw verschenen boek “Creating a Class, College admissions and the Education of Elites”:
“My research suggests that one profound result of higher education’s expansion has been the entrenchment of a complicated, publicly palatable, and elaborately costly machinery through which wealthy parents hand privilege down to their children.”

Het klaarstomen voor de universiteit begint dus in feite al bij het kiezen van de juiste preschool. Door de juiste preschool te kiezen, start een keten van juiste scholen. Ook meer algemeen wordt overigens de opvoeding van kinderen indirect bepaald door de eisen die universiteiten stellen aan studenten. Stevens:
“The rise of the credential society has been accomplished by a value system in which the terms of college admissions are also the goals of ideal child rearing and the standard of youthful accomplishment in American popular culture. These goals and standards are most explicitly depicted in the attributes elite colleges say they are looking for in applicants: measurable academic and athletic ability, demonstrated artistic accomplishment, and formally recognized philanthropic service.”

Het gaat niet alleen om de juiste preschool, maar ook om goede bijlesleraren, horen bij de beste 10% van de klas, het stimuleren van de juiste buitenschoolse activiteiten: sport, vrijwilligerswerk, kunst, muziek etc. Zoals ik vorige week beschreef (zie hieronder “Perfect Madness”) zie je deze druk op kinderen al heel vroeg in de ontwikkeling. Zodra de ontwikkeling mogelijkerwijs door ouders kan worden bijgestuurd, gestimuleerd of aangezwengeld, dan moet deze kans direct worden gegrepen. Al deze activiteiten leiden uiteindelijk tot een CV dat kan worden getoond bij de inschrijvingen voor de universiteiten. Het feit dat ouders volledig schoolgeld kunnen betalen en daarbij ook nog grote donaties kunnen doen aan de universiteit helpt uiteraard ook mee. Stevens:
“By the time upper-middle class seventeen-year-olds sit down to write their applications, most of the race to top colleges has already been run and they already enjoy comfortable leads”

Terug naar de preschools. In Manhattan is de situatie nogal ver doorgeslagen. Buiten New York ligt het iets anders, omdat daar de openbare scholen vaak weer beter zijn. Daar doen ouders dan weer hun uiterste best om te zorgen dat ze in het juiste schooldistrict (lees: rijkste schooldistrict) komen te wonen om daarmee te garanderen dat de kinderen op de betere openbare scholen komen. Deze openbare scholen zijn vaak beter, omdat in de rijkere districten de “property taxes” hoger zijn. In feite betalen families dus zo indirect ook een soort schoolgeld. En uiteindelijk gaat het ook hier er weer om op de beste universiteit te komen.

Uiteraard lukt het uiteindelijk maar een heel klein gedeelte van de ouders om hun kind daadwerkelijk op een top 10 universiteit binnen te krijgen. Maar, zoals Stevens in zijn (zeer interessante) boek beschrijft, het gaat erom dat niet alleen binnen de elite maar ook in andere klassen in de samenleving de gehele opvoeding en opleiding van kinderen wordt ingegeven door de eisen van de universiteiten. Met andere woorden: niet alle ouders kunnen ervoor zorgen dat hun kinderen al vanaf 2 jaar op een elitair peuterschooltje zitten, maar alle ouders doen wel wat ze kunnen. Ze proberen zoveel mogelijk te voldoen aan de eisen van de universiteiten binnen het budget en de tijd die beschikbaar is.

Of de kinderen hier blij van worden? Dat kunnen we zien aan de ouders die zelf ooit op deze manier zijn klaargestoomd voor de universiteit. Zodra zij hun bevoorrechte positie in de maatschappij hebben ingenomen, kunnen ze gaan trouwen, kinderen krijgen. En voor ze het weten zitten ze bij de negende school te wachten op een “parent tour” voor hun tweejarige peuter. Het ziet er niet bepaald ontspannen uit…