De Nanny Diaries (2)

Iedereen bedankt voor alle reacties op mijn verhaal over nanny’s in New York! Daar heb ik heel veel aan. Inhoudelijke reacties zijn het leukst op de blog zelf, want dan kunnen anderen ze ook lezen. Dus volgende keer: via comments kan je ook reageren!

Mijn volgende post gaat weer over een ander onderwerp, maar hier nog mijn reactie op het commentaar via blog en via e-mail over de nanny’s:

Allereerst een reactie op de moeders die schreven over hun nanny’s en de nanny’s die zij om zich heen zien: Uiteraard zijn er ook genoeg nanny’s die een goed bestaan hier in New York hebben opgebouwd. Ze zijn inmiddels wellicht al tweede generatie of hebben door hard werken zichzelf opgewerkt tot een middle class bestaan. Ik zie ook genereuze en sympathieke werkgevers. Kortom, niet alle nanny’s hebben een vreselijk leven. Sterker nog: sommigen hebben een bijzonder aardige deal!

Ik wilde de aandacht vestigen op een aanzienlijk deel van de nanny’s dat het wel zwaar heeft hier in New York. En ik wilde de aandacht vestigen op het feit dat het hier in de regel gekleurde vrouwen betreft. Bij verschillende bijeenkomsten van Domestic Workers United (een soort vakbond voor nanny’s en andere domestic workers) heb ik verhalen gehoord over “live-in nanny’s” die opgesloten zitten in kastelen van villa’s in de suburbs of in luxe apartementen op Manhattan, waar ze slapen in kamertjes zonder verwarming of airconditioning, niet of te laat een hongerloontje krijgen uitbetaald en nooit een vrije dag hebben. Als ze protesteren, wordt gedreigd met aangifte van hun illegale status bij de Immigratiedienst. Dergelijke verhalen zijn excessen, maar er zijn er wel opvallend veel van. En van minder extreme varianten, waarbij simpelweg respectloos met nanny's wordt omgegaan, zijn nog veel meer voorbeelden. Wellicht dat dit te maken heeft met de zeer kwetsbare en geïsoleerde positie van nanny’s in het huishouden van een andere familie en de gebrekkige juridische bescherming die domestic workers in het algemeen genieten. Combineer dit met een illegale status en dan mag het niet verbazen dat een dergelijke situatie uitbuiting of slechte behandeling uitlokt. Overigens slepen steeds meer nanny’s met behulp van organisaties als DWU hun werkgever voor de rechter.

Ten tweede ben ik geen tegenstander van zorgmigratie an sich. Voor de vrouwen uit 3e wereld landen zit er vaak niet veel anders op; in het land van herkomst hebben zij hun kinderen of hun familie niet veel meer te bieden en in de westerse wereld kunnen zij een hoop meer geld verdienen. Zolang het armoedeprobleem niet is opgelost zal arbeidsmigratie, en dus ook zorgmigratie, blijven bestaan en ben ik daar ook niet op tegen. Dat neemt niet weg dat een tragisch gegeven blijft dat deze moeders afgesloten zijn van contact met hun eigen kinderen, terwijl ze de dagelijkse zorg hebben voor andere kinderen. Twee documentaires die over deze hartverscheurende situatie gaan zijn: When Mother comes home for Christmas en Mamma please call me

Ten slotte ben ik ook niet tegen het inhuren van hulp bij de zorg voor kinderen. Juist niet: mannen én vrouwen moeten de kans krijgen om een carrière voor zichzelf op te bouwen. Inderdaad ligt onder de nanny-kwestie ook de vraag over de verdeling van zorgtaken tussen mannen en vrouwen. Vaak is het voor de man evident dat hij fulltime gaat werken; voor vrouwen blijft een dergelijke keuze in de regel gepaard gaan met schuldgevoel en twijfel over de juistheid van de keuze. (Dit geldt volgens mij trouwens bij alle keuzes van moeders: in mijn omgeving blijven ook vrouwen die parttime werken of fulltime moeder zijn vaak onzeker over de gemaakte keuzes en zoeken hartstochtelijk naar bevestiging van die keuzes. Wat dat betreft blijft het gewoon altijd schipperen.) Die twijfel zou een stuk minder kunnen zijn als zorgtaken beter zouden worden verdeeld en ook meer zouden worden gewaardeerd. Zo lang dit echter niet het geval is, hoeven vrouwen zich wat mij betreft niet te laten weerhouden om hun eigen carrière op te bouwen. Daarbij zullen zij dan wel hulp van buitenaf moeten inroepen. In deze gevallen en met name bij het inhuren van een fulltime nanny kan het volgens mij geen kwaad dat moeders én vaders stil staan bij het feit dat zij werkgever zijn en dat zij zich rekenschap geven van de bijbehorende verantwoordelijkheden.