You forget everything

“Look how tiny she is!!! She is adorable. Oh my God, you forget everything so soon!! ”, roepen moeders als ze mij zien met mijn nieuwe baby. Het klopt dat je het vergeet en dat is maar goed ook.

Gelukkig maar dat je vergeet hoe het voelt om tekort te schieten als het je maar niet lukt je baby te troosten en als ze maar doorhuilt en huilt en huilt. Gelukkig maar dat je vergeet hoe intens slaapgebrek voelt in combinatie met onophoudelijk gehuil (beide overigens officieel erkende martelmethodes, heb ik me laten vertellen) En hoe dit effect nog verder wordt verhoogd door andere kinderen die het hoog tijd vinden voor een potje bingo of die graag zouden willen dat je als monster achter ze aanrent. Niet later, maar NU. Gelukkig vergeet je hoe je continue je baby staat te wiegen, ook als ze in haar wiegje ligt. En hoe pijn in je rug voelt van dit urenlang wiegen. Hoe je gehuil hoort in je hoofd, zelfs als ze vredig ligt te slapen. Hoe je vergeetachtig raakt en verward. “Waarom doe je dat slabbetje bij mij om?”, vraagt mijn vijfjarige J verbaasd. Hoe je soms stiekem denkt: Was het wel zo verstandig, een derde? Wiens idee was dit eigenlijk? Klopt het wat ze zeggen: “Three is the tipping point” Kraamtranen (nee, niet alleen op de vierde dag), borstontsteking, ongewenst kraambezoek, het verdwijnt vreemd genoeg allemaal snel uit je geheugen.

Maar toch vergeet je niet alles. Want totaal onverwacht, als je denkt dat het absolute dieptepunt van de kraamtijd is bereikt, is daar opeens die glimlach. Ze lacht niet alleen met haar mond, maar haar hele gezicht straalt mee. Haar oogjes twinkelen, haar neusje wipt omhoog en het lijkt alsof ze wil zeggen: Dankjewel mama, voor alles. En plotseling is het glashelder: dit is mijn dochter en ik hou van haar. Voor altijd.