Michelle for President!

Barack Obama schijnt nu serieus geld te gaan uitgeven aan zijn presidentscampagne. Advertenties en commercials zijn hierbij cruciaal. In feite moet Obama een soort merk worden waar iedereen zich in kan herkennen: jong en oud, blank en zwart, man en vrouw. Belangrijk bij de opbouw van dit merk is ook het gezin van Obama en in het bijzonder natuurlijk zijn vrouw, Michelle.

Het begon allemaal niet al te best. Michelle Obama bestond het om voor het oog van duizenden camera’s te verkondigen dat zij nú pas kon zeggen dat ze trots was op haar land. Nu haar man zich verkiesbaar had gesteld dus. Niet bepaald een handige opmerking in een land waar elke politieke speech wordt afgesloten met: ”God bless America” en vrijwel iedere Amerikaan, liberaal of conservatief, regelmatig verwijst naar de VS als “Our great nation”. Zonder te lachen. Of de VS nu mensen martelt zonder eerlijk proces, of het nu landen binnenvalt met een leugenachtige reden, of het nu de grootste economische ongelijkheid heeft van de westerse wereld; je hoort als Amerikaan gewoon ALTIJD trots te zijn op je land. (Rita Verdonk zou ervan zwijmelen)

Het beschadigde imago van Michelle moet dus worden hersteld. Hoog tijd voor een charmeoffensief. Als onderdeel van dit offensief heeft de campagneleiding blijkbaar besloten om Michelle van nu af aan alleen nog maar af te schilderen als de ideale moeder. Een wijze beslissing, want waarschijnlijk zal een flink aantal kiezers zich (helaas) eerder laten leiden door Michelle’s kwaliteiten als perfecte moeder dan door de oorlog in Irak of de economische crisis waar het land zich in begeeft.

Zelfs in het tijdschrift Us Weekly, dat normaal elke week wordt gevuld met Brangelina en Brit, stond afgelopen week een uitgebreide special over Michelle. (“Why he loves her”). Us is een soort Amerikaanse Privé, die wordt gelezen door een enorm aantal Amerikaanse vrouwen van verschillende rangen en standen. (en zo nu en dan een Nederlandse vrouw in New York met een ernstige behoefte aan een roddelblad…) Ik ga er eens even goed voor zitten.

Eerst lees ik over haar leven voordat ze moeder werd. Michelle was als meisje slim en knap, ze ging naar de topuniversiteiten Princeton en Harvard, waar ze “one of the cute girls” was, gevolgd door een baan bij een topadvocatenkantoor in Chicago. Daar ontmoette ze de zomerstagiaire Barack, die ook aan Harvard studeerde, en ze raakte verliefd.
Uiteraard heeft ze haar topbaan inmiddels aan de wilgen gehangen. Het bijstaan van een partner bij de een presidentscampagne is al meer dan een fulltime baan. Ze helpt hem overal, treedt zelf ook regelmatig op en doet er alles aan om haar man verkozen te krijgen.

Toch zijn haar kinderen het meest belangrijk voor haar. Al vanaf dat vrienden haar kennen, wilde Michelle moeder worden. Haar droom werd niet direct bewaarheid, want ze had moeite om zwanger te raken. Maar inmiddels heeft ze dan toch twee dochters. Ze had misschien een topbaan als advocaat, maar ze is eigenlijk zό GEWOON, verzekert Us mij. Zo heeft ze bijvoorbeeld GEEN NANNY. Ze shopt bij Target (een soort HEMA) en koopt kleren voor haar kinderen niet bij fancy designer winkels, maar gewoon bij de GAP. Ze mist geen enkel optreden van haar dochters op school, of het nu toneel, sport of muziek is.
Ze heeft haar kinderen goed in de hand. Haar kinderen weten het goede van het kwade te onderscheiden en ze gehoorzamen haar, zelfs als zij er zelf niet bij is. (wat regelmatig het geval moet zijn. Hoe moet dit dan trouwens zonder nanny, vraag ik me af. Later lees ik dat oma op de kinderen past als Michelle op pad is) Als haar oudste dochter ijs krijgt aangeboden bij iemand anders thuis, zal ze het weigeren, omdat ze weet dat haar moeder het niet goed vindt. Hmmm, op dat punt ben ik geloof ik nog niet helemaal aangekomen. Als ik mijn zoontje J vertel dat hij geen lolly’s meer mag vandaag, dan zal hij bij de buren een uur later eerder verkondigen dat het een algemeen gebruik is bij ons thuis dat er aan de lopende band lolly’s wordt gegeten en dat het dus absoluut geen probleem is als hij er nog één krijgt. Maar ja, ik ben dan ook geen Michelle…

Het fijnste aan Michelle is dat we niet bang hoeven te zijn dat ze zich met de zaken van haar man zal bemoeien. “She’s not in the least bit interested in being a co-president”. Een hele opluchting, want niemand zit te wachten op een tweede Hillary, zo is de boodschap.
Michelle houdt zich eerder intensief bezig met het plannen van een trip naar een waterpark (een soort Six Flags in het zwembad) en hoe ze Barack zover kan krijgen om mee te gaan. “We all relate to her mom humor”, zegt haar vriendin volgens Us. Tja, hier spreekt inderdaad een eindeloos gevoel voor humor uit!

Toch moeten we niet denken dat Michelle een soort martelaar is van het moederschap. Het is vooral ook een hele LEUKE moeder. Zo speelt ze bijvoorbeeld graag sudoku en rijdt ze op haar fiets. Hier ben ik even verdwaald in de Amerikaanse vrouwenziel, geloof ik.
Ze is naar de opening van “Sex and the City” geweest en ze leest regelmatig Us Weekly. Ze heeft zo haar moedertrucjes, zoals “headbands for bad-hair days”. Soms is ze bovendien zelfs een echte stouterd. Als bijvoorbeeld op school alle moeders iets te eten moeten meebrengen voor een “potluck dinner”, dan claimt Michelle het dessert, zodat ze gewoon een taart in de winkel kan kopen! Ze is open over hoe moeilijk het is om familietaken met werktaken te combineren en Michelle heeft hierover zelfs wel eens geklaagd…
Maar inmiddels heeft ze haar gezin uitstekend op de rails en is ze de rots in de branding voor het hele gezin. Het artikel eindigt dan ook met de retorische vraag: “Could the woman dabbing ketchup off her daughters’chins be the next first lady? Together with Barack, perhaps she can.”

Het geloof van Amerikanen in Michelle, en dus in Barack, hangt blijkbaar voor een groot deel af van de vraag of ze een goede moeder is. Het Us artikel probeert Amerikanen hier hartstochtelijk van te overtuigen. Of dit zal lukken, zal misschien wel bepalen wie de nieuwe president wordt van de VS. Wat zal bepalen of er misschien daadwerkelijk hoop is voor minder armoede en economische ongelijkheid in de VS. En of de klimaatcrisis nu eindelijk eens serieus zal worden aangepakt (ik hoorde dat er deze zomer waarschijnlijk al geen ijs meer op de Noordpool ligt) En wat de rol van de VS in de wereld zal zijn. Een niet te onderschatten verantwoordelijkheid dus voor deze supermoeder. Ik zou bijna zeggen: “Michelle for President!”